Ζούμε σε μια εποχή όπου ο αριθμός των φωτογράφων εξ ισούται με τον άπειρο αριθμό κατόχων κινητών τηλεφώνων.
Στις μέρες μας το να είσαι φωτογράφος ερασιτέχνης, δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο ή σπάνιο. Δεν αποτελεί τίτλο τιμής, αν θέλουμε να το δούμε από αυτή την σκοπιά. Ο απροσδιόριστος αριθμός κατόχων συσκευών κινητής τηλεφωνίας απομειώνει το όραμα. Όλοι είμαστε εν δυνάμει καλλιτέχνες φωτογράφοι, όλοι διεκδικούμε κομμάτι από την πίτα αναγνωρισμότητας. Παρόμοια σαν τους γνώστες στοιχειώδους εκπαίδευσης, όλοι μπορούμε να γράψουμε με ένα στυλό, όλοι η οι περισσότεροι γνωρίζουμε να πληκτρολογούμε στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Παραμένει αίτημα η ανάγκη προβολής του φωτογραφικού έργου. Παραμένει ανάγκη να υπηρετούμε αυτό που μας έλκει και μας συγκινεί. Το θέμα της "φωτογραφία δρόμου " ο ορισμός ή ο προσδιορισμός της έννοιας φωτογραφίας δρόμου έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια πολύ και πολλούς. Στα χρόνια πού κύλισαν από το 2016 μέχρι σήμερα διαμόρφωσα μια προσωπική άποψη και φωτογραφική συμπεριφορά που κτίστηκε μέσα από μια συνεχή και επίπονη φωτογραφική προσπάθεια .
Για όλα αυτά όμως και για πολλά άλλα θα μιλήσω στην παρουσίαση της ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ δουλειάς μου την μεθεπόμενη Τετάρτη στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ στις 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ στις 7μμ , με θέμα "Οι δρόμοι του πουθενά " όπου θα παρουσιάσω ΑΝΑΛΟΓΙΚΕΣ φωτογραφίες δρόμου από τις φωτογραφικές μου διαδρομές και περιπλανήσεις από Αθήνα, Πειραιά, Χονγκ Κονγκ και Νότιο Κίνα.
Δημήτρης Ζαραφωνίτης
Τη Τετάρτη 15 Νοεμβρίου στις 19:00 στο χώρο της ΕΦΕ
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ